تخیّل کنید می‌توانید به یک آدمِ تمامیت‌خواهِ تاالان‌همه‌گونه‌ظلم‌هابه‌شما‌کرده یک جمله بگویید. جمله‌ای رویاروی با هم‌او که سال‌هاست خُردخُرد عصب‌ها از شما شکسته! مطمئن باشید جمله‌تان را خوب خواهد شنید ــ چشم در چشم با شما ــ و میانِ دهانِ شما و گوشِ او هیچ فاصلی که از پُریِ صدایتان بکاهد، نه. صدایتان نخواهد لرزید! این را به تخیّلتان بیفزایید. آدمِ همیشه‌فقط‌حرفِ‌من‌درست‌است ایستاده تنها به شنیدنِ جمله‌ای که شما بگویید! بی که بادیگاردهاش هُلتان بدهند یا طرفدارهاش پیش بدوند توی دهانتان بکوبند. تخیّل کنید آزاد و بی‌پروایید در گفتنِ یک جمله به دایی ژورِف یا مارشال صدّام تکریتی یا پدر قذّافی یا دیکتاتور نیکولای چائوشِسکو یا پیشوا آدولف. و خیالتان جمع که گفتنِ آن جمله تبعاتی برایتان، از هر لون که خیال کنید، ندارد. بله؛ این اجازه را دارید! امّا جملهٔ‌تان فقط باید ۱۲ کلمه داشته باشد! و لابد می‌دانید که «را» یک کلمه است. و مثلاً حرفِ اضافهٔ «تا» هم. و یا حرفِ اضافهٔ «در». حالا جمله‌‌ای که با همه غیظِ سالیانتان بسازید چیست؟ وقت دارید خوب فکر کنید. آدمِ تمامیت‌خواه ایستاده که جملهٔ دوازده‌کلمه‌ایِ شما را بشنود... پس دیگر این متن را ادامه ندهید!... به جملهٔ‌تان فکر کنید!... ابداً این متن را ادامه ندهید!... پس بیش از این این متن را ادامه ندهید!... برای چه باید این متن را ادامه بدهید در حالی که می‌توانید به جملهٔ‌تان فکر کنید؟... شما می‌توانید این متن را ادامه ندهید و به جملهٔ‌تان فکر کنید... شما می‌توانید ابداً این متن را، همین کلمات را که دارید می‌خوانید، همین «همین» را نخوانید و به جملهٔ‌تان فکر کنید!... ولی شما تا اینجا آمدید!