درباره‌ی دانشگاه گرایی

🔸رهبرى، اخيرا در ديدار معلمان به نكته‌اى اشاره كردند كه توجه به چنين موضوعى در ميان مسئولين نظام ، پيش از اين بى‌سابقه بوده است:
” دانشگاه‌گرایی یک تفکر غلط و خطایی است که متأسفانه سایه‌ی آن از ابتدای ورود به محیط مدرسه تا پایان تحصیلات در آموزش و پرورش، بر سر دانش‌آموزان سنگینی می‌کند. “

🔸مسئله دانشگاه گرايى همان چيزى است كه امروز ماهيت آموزش و پرورش را دچار تغيير كرده است.
تغيير ماهيت آموزش و پرورش يعنى فراموش شدن پرورش، فدا شدن پژوهش و كنكورى شدن آموزش.

🔸همان اتفاقى كه امروز امر آموزش را به امرى تجارى تبديل كرده است و بخش قابل توجهى از آنتن زنده تلويزيون را به تبليغ موسسات مشاوره كنكوری اختصاص داده است. همان كه باعث شده است دانش آموزان از پايه هفتم تست بزنند. همان كه باعث شده است روى بنرهاى تبليغاتى مدارس،مهم ترين عنصر، اعداد رتبه‌هاى كنكور دانش آموزان آن مدرسه باشد. همان كه مدارس سمپاد را استحاله كرده است.

🔸اگر برنامه‌اى فوق‌العاده يا كلاسى خارج از مدرسه وجود نداشت، آيا دانش آموزان در اين ١٢ سال كه هفت سالش را عربى و زبان انگليسى ميخوانند، می‌توانستند كلمه‌اى انگليسى صحبت كنند يا عربى بخوانند؟ آيا دانش آموزان بعد از اين ١٢ سال كه بخوانيم و بنويسيم و ادبيات خوانده اند، با آثار مفاخر ادبى كشور، مأنوس می‌شوند؟ آيا بعد از ١٢ سال پيا‌م‌هاى قرآن و دين و زندگى خواندن با اوليات دين و اصول عقايد مذهب آشنا مي‌شوند و توانايى دفاع از آنها را دارند؟

🔸من علت اين وضع را در همين دانشگاه گرايىِ مورد اشاره رهبرى ميدانم. دانشگاه‌گرايى يعنى كيفيتِ آموزش، پرورش و پژوهش فداى آزمون ورودى دانشگاه شود و متاسفانه از آنجا كه اين آزمون رقابتى است، به مرور زمان، آمادگى براى موفقيت در اين آزمون، هزينه و فرصت بيشترى می‌طلبد و اين آزمون سايه خود را بر سر آموزش كشور، گسترده‌تر می‌كند. و متاسفانه اين سال‌ها، به خاطر تجارى سازى اين امر و وجود موسسات تجارى آموزشى، به شدتِ اين رقابت افزوده می‌شود.
اما مسئله اين است كه با وجود همه مستندهايى كه ساخته می‌شود و نامه‌هايى كه داده می‌شود و اعتراضاتى كه می‌شود، هيچ چيز تغيير نمی‌كند و انگار مشكلات آموزش و پرورش اصلا براي هيچ كس مسئله‌اى نيست. اين موضوع در مناظره دوم نامزدهاى رياست جمهورى كه بخشى از آن مربوط به آموزش و پرورش بود، به وضوح قابل مشاهده بود. هيچكدام از نامزدهاى تصدى بالاترين مقام اجرايى كشور مشكلى درباره‌ی مسائل گفته شده نداشتند و انگار هيچكس برايش مهم نيست كه بر سر آموزش و پرورش چه مى‌آيد.

🔸اما راه حل چيست؟ بنظر من انجمن هاى صنفى دانش آموزى و مطالبه‌گرى دانش آموزان. بنظر می‌رسد اين مسئله بايد به يك مطالبه فراگير تبديل شود تا قدم هايى برای بهبود آن برداشته بشود. اينكه انجمن‌هاى اسلامى دانش آموزى و سازمان دانش آموزى و بسيج دانش آموزى دقيقا دارند چه كار می‌كنند و چرا مطالبه‌اى در اين راستا بوجود نياورده‌اند، هم سوال مهمى است. و مهم تر آنكه آيا ايراد از ساختار شكل دهنده اين مجموعه هاست و احتياج به بوجود آمدن مجموعه‌اى ديگر است يا نه هم بماند براى بعد.

#تحلیل_دانش_‌آموزی
#روح_الله_اکبری دانش‌آموز دبیرستان شرف‌الدین

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پیمایش به بالا