ناگفته های گفتنی

تصوّر کنید که در آینده‌ای دور، افرادی نوشته‌هایتان را بخوانند و خواندنِ آن‌چه نوشته‌اید بر احساسات‌شان اثر بگذارد. اگر طنز نوشته‌اید با آن بخندند؛ یا اگر عاشقانه نوشته‌اید، با خواندنش، وجودشان لبریز از حسّ عشق شود؛ یا اگر غمگین نوشته‌اید، با آن اشک بریزند.

حالا این را تصوّر کنید که آیندگان درباره‌ی شما و نوشته‌هایتان کنجکاو شوند، به‌دنبالِ سرنخ‌هایی از زندگیِ خودتان بگردند و ابعادِ دیگری از نوشته‌هایتان را بررسی کنند، تا به آن چیزهایی که پنهان است برسند.

قرار است دور هم جمع شویم و همین کار را با متن‌ها و شعر‌هایی انجام دهیم که از چندین قرن قبل به دست ما رسیده‌اند؛ همان چیزهایی که وقتی حرف از ادبیات فارسی می‌شود، به یادشان می‌افتیم. همان کتاب‌هایی که اسم و رسمی دارند و میراثی از گذشتگان محسوب می‌شوند.

می‌خواهیم این بار با نگاهی متفاوت و موشکافانه، به ناگفته‌های این کتاب‌ها و حتّی ناگفته‌های زندگیِ نامدارانِ ادبیات فارسی بپردازیم. ناگفته‌هایی که شاید به دلیلِ ناگفتنی بودن‌شان، ناگفته مانده‌اند؛ امّا دیگر قرار نیست ناگفته بمانند.