آموزش پرورش

اتاق انتظار دادگاه پر از آدم بود و هیاهویی برپا، اما در دادگاه آرامشی حاکم بود. همه‌چیز منظم و مرتب سر جایش بود: صندلی‌های وکلا، جایگاه متهم، صندلی بلند قاضی، نیمکت‌های چوبین طرفین که سالن را به دو قسمت تقسیم می کرد، مجسمه‌ی عدالت با ترازویی طلایی در دست و قلم‌ها و کاغذ‌ها که بر

🔸امروزه انتقاد از آموزش‌وپرورش دیگر حدیثی مکرر است و سلبریتی‌هایی نیز به این کار مشغول شده‌اند. با نگاهی به افزایش ۹ برابری تعداد لایک‌های پست‌های صفحه‌‌ی اینستاگرامی سیدمجید حسینی پس از چند ماه روانه‌کردن سیل دشنام‌ها به نظام آموزشی، می‌توان متوجه بغض فروخورده‌ی جامعه از مدرسه شد؛ جامعه‌ای که از افرادی تشکیل یافته که عمدتاً

🔸رهبرى، اخيرا در ديدار معلمان به نكته‌اى اشاره كردند كه توجه به چنين موضوعى در ميان مسئولين نظام ، پيش از اين بى‌سابقه بوده است: ” دانشگاه‌گرایی یک تفکر غلط و خطایی است که متأسفانه سایه‌ی آن از ابتدای ورود به محیط مدرسه تا پایان تحصیلات در آموزش و پرورش، بر سر دانش‌آموزان سنگینی می‌کند.

درتکمیل نقدی که بر مطلب هیس؛ دانش‌آموزها امتحان دارند، نوشته شد! چندماه پیش کار ساخت یک مستند درباره #کنکور را شروع کرده‌بودیم.سوال اساسی از مصاحبه‌شوندگان دانش‌آموز سه چیز بود: ۱-دوازده سال از زندگی‌شان را با چه قیمتی عوض می‌کنند؟ ۲-اگر مبلغی که برای دوازده سال زندگی‌شان انتخاب کرده‌اند، به آنها داده شود، با آن چه

برای فهم بهتر #فاجعه_آموزش_و_پرورش ، نیاز به بینش عمیقتری است. دانش آموزان درهر رشته ای و در هر مدرسه و شهری که باشند، می خواهند بعد از فارغ التحصیلی در این اندک دانشگاهی که در تهران هست، درس بخوانند. این که چرا باید دانشگاهها برند شوند و استاد دانشگاهها نه، جای خود دارد ولی میبینیم