یکی از همین رستورانها، «منهتن گریل» است، در یکی از محلههای شمال تهران. به گفته خودشان فضای این رستوران را طوری درست کردهاند که «حس هیجان و انرژیِ شهرِ همیشه بیدارِ منهتن را تداعی کند». در سایت خود رستوران نوشته‌اند. تزیینات روی دیوارها از قوطی‌های نوشیدنی متنوع شروع میشد تا چوب بیسبال و لوازم ورزشی فوتبال آمریکایی. روی یک السیدی که بالای دیوار سالن نصب شدهبود هم، کلیپهای ورزشی جالبی پخش میشد. فوتبال آمریکایی، دوچرخه‌سواری و والیبال. با آن که چندسالی میشود والیبال کشور خودمان، جهان را متعجب کرده، در این رستوران، کلیپهای والیبالیشان هم آمریکایی بود. واینها همه مشتری خاصشان را دارند و از این فضا بسیار لذت میبرند.
وقتی میبینیم یک رستوران که خیلی‌ها لحظات فراموش نشدنی زندگیشان را با دوستان یا همسرشان، در آن می‌گذرانند، این قدر غربزده است، مطمئن میشویم که در این کشور، کار فرهنگی خیلی در اولویت نیست. یکی از معلم‌هایم میگفت: «انقلاب اسلامی هنوز تمام نشده، اتفاقی که در سال 57 افتاد بیشتر انقلاب سیاسی بود تا فرهنگی.» کار فرهنگی هم با زور فرق دارد. اگر کارهای فرهنگی واقعاً فرهنگی باشند و فقط در نوشتن کتاب و مقاله و چاپ بنر خلاصه نشود، دیگر نیازی نیست کسی بیاید با زور رستوران را تا اذان مغرب خالی نگه‌دارد.
از رستوران که بیرون آمدم، دو قدم آن طرف‌تر یک ساختمان خیلی بزرگ بود با تابلوی یک مرکز فرهنگی با یک اسم گل درشت.
نمی دانم در این مراکز چه خبر است ولی خدا آخر و عاقبت ما و همه فعالان فرهنگی را ختم به خیر کند.
#تحلیل_دانش_آموزی
#سیدمحمد_سیدمحسنی دانش آموز مدرسه شرف الدین
